Zdolność dziedziczenia dziecka poczętego, lecz nienarodzonego (nasciturusa)

Zdolność dziedziczenia dziecka poczętego, lecz nienarodzonego (nasciturusa)

Kolejne zapytania ze strony zainteresowanych skłoniły mnie do opracowania wpisu na temat zdolności dziedziczenia . Być może termin ten brzmi nieco enigmatycznie, ale ma znaczenie na przykład w takiej sprawie: ,,byłam w ciąży gdy mój ojciec zmarł. Odrzuciałm spadek po nim, ale dowiedziałam się, że muszę to zrobić również za swoje dziecko - co mogę zrobić w takiej sytuacji?".

Poruszony problem dotyczy dziedziczenia przez dzieci poczęte, lecz nienarodzone (nasciturus) i właśnie w takiej sytuacji należy posiłkować się przepisem art. 927 § 1 i 2 kodeksu cywilnego :

§ 1. Nie może być spadkobiercą osoba fizyczna, która nie żyje w chwili otwarcia spadku, ani osoba prawna, która w tym czasie nie istnieje.
 
§ 2. Jednakże dziecko w chwili otwarcia spadku już poczęte może być spadkobiercą, jeżeli urodzi się żywe.
 
Zatem w przywołanym przykładzie - kobieta odrzuciła (za siebie) spadek po ojcu, a zatem jest wyłączona od dziedziczenia i traktowana tak, jakby nie dożyła jego otwarcia (art. 1020 kodeksu cywilnego).  Skoro kobieta była już w ciąży w momencie otwarcia spadku, tj. śmierci spadkodawcy, odrzuciła spadek, to by nie przeszedł on na jej dziecko - powinna złożyć w Sądzie Rodzinnym  właściwym dla miejsca zamieszkania, wniosek o ustanowienie kuratora dla dziecka poczętego, lecz jeszcze nienarodzonego, wskazując na kuratora siebie samą oraz wniosek o dokonanie czynności przekraczającej zakres zwykłego zarządu majątkiem dziecka w postaci odrzucenia spadku po dziadku dziecka. Następnie powinna złożyć to oświadczenie przed sądem lub notariuszem.
 
Co by było natomiast w sytuacji gdyby kobieta zaszła w ciążę po śmierci swojego ojca? Jej dziecko w ogóle by nie dziedziczyło zgodnie z przywołanym powyżej przepisem art. 927 § 1 kodeksu cywilnego.