Jak otworzyć własną stację ładowania pojazdów elektrycznych? Cz. 1

Ostatnio na naszych ulicach coraz częściej możemy spotkać elektryczne samochody. Korzyści z tego zjawiska wynikające są oczywiste – to  brak szkodliwych spalin i mniej hałasu. Jednakże eksploatacja takiego pojazdu to nie lada problem  - gdyż wciąż w naszym otoczeniu brakuje wystarczającej liczby odpowiednich ładowarek umożliwiających naładowanie baterii „elektryka”.

Powyższy stan rzeczy stanowi duże wyzwanie dla użytkowników i entuzjastów elektromobilności, ale jednocześnie, mając na uwadze rosnący popyt na elektryczne auta i dobre prognozy tego segmentu rynku motoryzacyjnego, może być szansą dla przedsiębiorców na ciekawy i potencjalnie dochodowy biznes, także w Polsce.

Ten krótki artykuł ma na celu wskazanie niektórych aspektów administracyjnoprawnych rozpoczęcia takiej inwestycji.

Zgodnie z art. 2 pkt 27 ustawy z 11.01.2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych, przez stację ładowania należy rozumieć:

a) urządzenie budowlane obejmujące punkt ładowania o normalnej mocy lub punkt ładowania o dużej mocy, związane z obiektem budowlanym, lub

b) wolnostojący obiekt budowlany z zainstalowanym co najmniej jednym punktem ładowania o normalnej mocy lub punktem ładowania o dużej mocy

- wyposażone w oprogramowanie umożliwiające świadczenie usług ładowania, wraz ze stanowiskiem postojowym oraz, w przypadku gdy stacja ładowania jest podłączona do sieci dystrybucyjnej w rozumieniu ustawy z 10.04.1997 r. Prawo energetyczne, instalacją prowadzącą od punktu ładowania do przyłącza elektroenergetycznego;

Stosownie do art. 29 ust. 1 pkt 25 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane, wymaga dokonania zgłoszenia (pozwolenie na budowę nie jest zatem konieczne) budowa stacji ładowania, w rozumieniu art. 2 pkt 27 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1124, 1495, 1527 i 1716 oraz z 2020 r. poz. 284), z wyłączeniem infrastruktury ładowania drogowego transportu publicznego w rozumieniu art. 2 pkt 3 tej ustawy . Istotne jest zastrzeżenie zawarte w art. 29 ust. 6 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane. Stosownie do tego przepisu wymagają pozwolenia na budowę przedsięwzięcia wymagające przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko oraz przedsięwzięcia wymagające oceny oddziaływania na obszar Natura 2000, zgodnie z art. 59 ustawy z 3.10.2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz ocenach oddziaływania na środowisko. Jednakże rozporządzenie wydane na podstawie art. 60 tej ustawy, określające rodzaje przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko oraz rodzaje przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, nie wspomina o stacjach ładowania.

Zgłoszenia dokonuje się we właściwym starostwie/urzędzie miasta, przed terminem zamierzonego rozpoczęcia robót budowlanych. Organ,  w  terminie  21  dni  od  dnia  doręczenia zgłoszenia, może, w drodze decyzji, wnieść sprzeciw. Do wykonywania robót budowlanych można  przystąpić,  jeżeli  organ  administracji  architektoniczno-budowlanej   nie   wniesie sprzeciwu.

Załącznikami do zgłoszenia powinny być:

1. oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane

2. aktualna mapa sytuacyjno-wysokościowa z naniesionym  zgłoszonym obiektem

3. szkice i rysunki przedstawiające zgłoszony obiekt

4. pozwolenia, uzgodnienia lub opinie określone przepisami odrębnymi

5. projekt  zagospodarowania  działki  lub  terenu  wraz  z  opisem  technicznym  instalacji, sporządzony przez uprawnionego projektanta

6. projekt  zagospodarowania  działki  lub  terenu  sporządzony  przez  uprawnionego projektanta

7. ewentualnie - pełnomocnictwo wraz z dowodem uiszczenia opłaty skarbowej

Szczegółowe wymagania techniczne dla stacji ładowania stanowiących element infrastruktury ładowania drogowego transportu publicznego zawiera rozporządzenie Ministra Energii z dnia 26 czerwca 2019 r. (Dz.U.2019.1316).

Interesującym może być kwestia czy inwestorów chcących uruchomić stację ładowania pojazdów dotyczy obowiązek uzyskania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego. W przypadku bowiem braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego.

Zgodnie z art. 2 pkt 5 ustawy z 27.03.2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2020 r. poz. 293) przez inwestycję celu publicznego należy rozumieć działania o znaczeniu lokalnym (gminnym) i ponadlokalnym (powiatowym, wojewódzkim i krajowym), a także krajowym (obejmującym również inwestycje międzynarodowe i ponadregionalne), oraz metropolitalnym (obejmującym obszar metropolitalny) bez względu na status podmiotu podejmującego te działania oraz źródła ich finansowania, stanowiące realizację celów, o których mowa w art. 6 ustawy z 21.08.1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2020 r. poz. 65) – dalej u.g.n. Z kolei zgodnie z art. 6 u.g.n. celami publicznymi w rozumieniu ustawy są m. in.: budowa i utrzymywanie ciągów drenażowych, przewodów i urządzeń służących do przesyłania lub dystrybucji płynów, pary, gazów i energii elektrycznej , a także innych obiektów i urządzeń niezbędnych do korzystania z tych przewodów i urządzeń, czyli potencjalnie także stacje ładowania pojazdów.

Ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego następuje w drodze decyzji wydawanej na wniosek inwestora, którym może być każdy: osoba fizyczna, przedsiębiorca, w tym spółka prawa handlowego, stowarzyszenie, fundacja, a także instytucje publiczne – w tym jednostki samorządy terytorialnego.

Wniosek o ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego należy skierować, w zależności od rodzaju inwestycji, do wójta (burmistrza, prezydenta miasta) - dla inwestycji celu publicznego o znaczeniu gminnym lub powiatowym, wójta (burmistrza, prezydenta miasta) w uzgodnieniu z marszałkiem województwa - dla inwestycji celu publicznego o znaczeniu krajowym i wojewódzkim, regionalnego dyrektora ochrony środowiska - dla inwestycji celu publicznego na terenie zamkniętym.

Istotnym jest, że w przypadku inwestycji celu publicznego wykraczającej poza obszar jednej gminy wniosek o ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego kieruje się do wójta gminy (burmistrza, prezydenta miasta), na terenie której znajduje się największa część terenu, na którym ma być realizowana ta inwestycja. Decyzja jest wówczas wydawana w porozumieniu z zainteresowanymi wójtami (burmistrzami, prezydentami miast).

W art. 50 ust. 2 pkt 1 i pkt 2 ustawy z 27.03.2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym uregulowano przypadki, w których nie jest wymagana decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego. Spod obowiązku uzyskania decyzji lokalizacyjnej zostały zatem wyłączone inwestycje celu publicznego niewymagające uzyskania pozwolenia budowlanego . Pamiętać jednak należy, że organ architektoniczno-budowlany może po otrzymaniu zgłoszenia wnieść sprzeciw i nałożyć na inwestora obowiązek uzyskania pozwolenia na budowę określonego obiektu lub robót budowlanych. W takiej sytuacji skuteczne wniesienie sprzeciwu i nałożenie obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę będzie równoznaczne z obowiązkiem uzyskania również, jak się wydaje, decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego dla planowanej stacji ładowanie pojazdów elektrycznych.