Wypowiedzenie umowy o pracę na gruncie polskiego Kodeksu Pracy — czy pracodawca może odmówić przyjęcia wypowiedzenia?
Rozwiązanie umowy o pracę jest nieodłącznym elementem funkcjonowania relacji pracownik-pracodawca w sektorze zatrudnienia. Przyczyna, przez którą dochodzi do rozwiązania umowy o pracę, może być różnorodna — może wynikać to z kwestii personalnych, ekonomicznych, organizacyjnych, a także zdrowotnych czy restrukturyzacyjnych. Bez względu na powody rozwiązania, istotne jest, aby proces ten przebiegał w zgodzie z przepisami prawa pracy, w poszanowaniu praw pracowniczych i zgodnie z określonymi terminami wypowiedzenia. Przyjrzyjmy się zatem bliżej temu zagadnieniu i zapoznajmy się z ważnymi aspektami związanymi z rozwiązaniem umowy o pracę.
Postawę naszych rozważań musimy rozpocząć od art. 32 § 1 Kodeksu Pracy:
Art. 32. § 1. Każda ze stron może rozwiązać umowę o pracę za wypowiedzeniem.
Przepis ten wprost wskazuje, iż dopuszczalne jest wypowiedzenie umowy o pracę przez którąkolwiek ze stron. Nie ma znaczenia, czy robi to pracodawca, czy pracownik — wypowiedzenie takiej umowy zawsze jest skuteczne.
Art. 34 oraz 36 Kodeksu Pracy, wskazują okresy wypowiedzenia umowy dla umów zawartych na okres próbny, na czas określony lub nieokreślony. W związku z powyższym:
Art. 34. Okres wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na okres próbny wynosi:
-
3 dni robocze, jeżeli okres próbny nie przekracza 2 tygodni;
-
1 tydzień, jeżeli okres próbny jest dłuższy niż 2 tygodnie;
-
2 tygodnie, jeżeli okres próbny wynosi 3 miesiące.
Art. 36. § 1. Okres wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony i umowy o pracę zawartej na czas określony jest uzależniony od okresu zatrudnienia u danego pracodawcy i wynosi:
-
2 tygodnie, jeżeli pracownik był zatrudniony krócej niż 6 miesięcy;
-
1 miesiąc, jeżeli pracownik był zatrudniony co najmniej 6 miesięcy;
-
3 miesiące, jeżeli pracownik był zatrudniony co najmniej 3 lata.