Domniemywa się, że dziecko urodzone podczas trwania małżeństwa pochodzi od męża matki. Domniemanie to funkcjonuje również, gdy narodziny miały miejsce przed upływem 300 dni od ustania albo unieważnienia małżeństwa. Domniemanie może zostać obalone, jeżeli mąż matki dziecka wytoczy powództwo. Ma on na to 6 miesięcy od dnia, w którym dowiedział się o narodzinach dziecka. Zaprzeczając ojcostwu, na mężczyźnie leży ciężar dowodu – to on musi udowodnić, że nie jest ojcem dziecka. Mężczyzna wytacza powództwo przeciwko swojej żonie oraz dziecku. W przypadku, gdy matka nie żyje, powództwo wytacza się tylko przeciwko dziecku. Matka także może wnieść powództwo o zaprzeczenie ojcostwa. Jest ono wytaczane przeciwko ojcu i dziecku. Taką możliwość posiada również samo dziecko po dojściu do pełnoletniości. Ma na to 3 lata od jej uzyskania. Powództwo powinno być wytoczone przeciwko mężowi swojej matki i matce, a jeżeli matka nie żyje to przeciwko jej mężowi. Jeżeli mąż matki nie żyje, powództwo powinno być wytoczone przeciwko kuratorowi ustanowionemu przez sąd opiekuńczy. Powództwo o zaprzeczenie ojcostwa może wytoczyć również prokurator. Prokurator nie musi przestrzegać terminów do wytoczenia powództwa. Posiada kompetencję do wytoczenia powództwa w każdym czasie. Sprawy o zaprzeczenie ojcostwa rozpatrywane są przez sąd rejonowy właściwy dla miejsca zamieszkania pozwanego.