Przedsiębiorcy również mają kłopoty z kredytami frankowymi

Warto pamiętać, że problemy z kredytami indeksowanymi lub denominowanymi do waluty obcej (CHF, EUR) mogą dotyczyć nie tylko kredytobiorców indywidualnych. W spory z bankami na tym tle wchodzą również przedsiębiorcy. Wskazujemy przesłanki, na jakie przedsiębiorca może powołać się składając powództwo przeciwko bankowi.

Choć najczęściej stroną sporu z bankiem jest konsument, który w toku postępowania przez sądem na podstawie przepisów Kodeksu cywilnego oraz Dyrektywa 93/13/EWG w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich może powoływać się na abuzywność klauzul indeksacyjnych/denominacyjnych, stroną sporu może być także przedsiębiorca.

Przedsiębiorca nie może podnosić argumentów właściwych jedynie dla konsumentów, tj. odnoszących się do abuzywności klauzul umownych. Musi on sięgać po inne argumenty prawne takie jak przekroczenie granic swobody umów, sprzeczność umowy z zasadami współżycia społecznego lub ustawą, w tym z przepisami Prawa bankowego.

Przypadkiem sprzeczności czynności prawnej z ustawą jest przekroczenie granic ogólnej kompetencji do kształtowania treści czynności prawnych przyznanej normą art. 3531 Kodeksu cywilnego. Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 23 października 2019 roku, w sprawie o sygn. akt V ACa 567/18 wyraził pogląd, że za sprzeczne z istotą stosunków umownych, a tym samym niepodlegające prawnej ochronie, należy uznać zapisy umowy kredytowej, w której strona ekonomicznie silniejsza, czyli kredytodawca, byłby upoważniony do jednostronnego określenia kursu tej waluty, która została określona jako właściwa dla oznaczenia wysokości rat obciążających kredytodawcę. Zamieszczenie w takiej umowie takiej klauzuli nie może zostać uznane za działanie pozostające w granicach swobody umów z art. 3531 Kodeksu cywilnego, lecz za rażące przekroczenie tej granicy. Główne zobowiązanie strony zobowiązanej do spłacenia kredytu, obliczane poprzez zastosowanie klauzuli jego indeksacji do CHF, nie może zostać określone przez drugą stronę tej samej umowy jednostronnym oświadczeniem, wykraczającym poza konsensus, który oddaje istotę stosunku umownego. Umowa zawierająca tego rodzaju klauzule a limine powinna zostać uznana za nieważną z powodu jej sprzeczności z normą zawartą w powołanym przepisie ze skutkiem ex tunc, czyli od daty jej zawarcia i bez względu na sposób jej wykonywania przez stronę upoważnioną do tego, aby z tego uprawnienia skorzystać w okresie jej obowiązywania.

Przedsiębiorcy wygrali z bankami m.in. w spawach prowadzonych przez Sąd Okręgowy w Warszawie w sprawie o sygn. akt XXIII Ga 986/18 – wyrok z dnia 30 października 2018 roku oraz sprawie o sygn. akt XXV C 762/19 - wyrok z dnia 8 listopada 2019 roku.