Art. 23 K.p. oraz 241 K.p. zostały skreślone z Kodeksu pracy w roku 1996 r., a więc obecnie nie obowiązują. Zgodnie z art. 405 K.c. każdy kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, ma obowiązek wydania korzyści w naturze, a w wypadku gdyby to było niemożliwe, do zwrotu jej wartości. Jednak obowiązek wydania korzyści lub zwrotu jej wartości wygasa w sytuacji, gdy ten kto korzyść uzyskał, zużył ją lub utracił w taki sposób, że nie jest już wzbogacony, chyba że wyzbywając się korzyści lub zużywając ją powinien był liczyć się z obowiązkiem zwrotu. Z powyższego wynika, że pracownik nie ma obowiązku zwrotu nadpłaconego wynagrodzenia, jeżeli nadpłatę zużył lub utracił. Co więcej pracownik ma prawo uważać, że świadczenie wypłacone przez pracodawcę posługującego się wyspecjalizowanymi służbami jest spełnione zasadnie i zgodnie z prawem, a więc obowiązek pracownika liczenia się ze zwrotem ogranicza się zasadniczo do sytuacji, w których ma on świadomość otrzymania nienależnego świadczenia (art. 409 K.c. w zw. z art. 410 § 1 K.c. i w zw. z art. 300 K.p.). Ciężar dowodu w tej kwestii spoczywa na pracodawcy (wyrok Sądu Najwyższego z 9.1.2007 r. (sygnatura II PK 138/06).