Niestety w razie braku zgody wierzyciela na zmianę kolejności zaliczania wpłat ( dług główny, czy należności uboczne, np. odsetki ) chroni go art. 451 par. 1 zdanie 2 KC: " co przypada na poczet danego długu, wierzyciel może przede wszystkim zaliczyć na związane z tym długiem zaległe należności uboczne oraz na zalegające świadczenia główne ". Jest to utrwalony pogląd w orzecznictwie i doktrynie: " W orzecznictwie wskazano, że dłużnik mający względem tego samego wierzyciela długi główny i uboczny tego samego rodzaju może przy spełnieniu świadczenia wskazać, który z długów chce zaspokoić, jednakże wierzyciel może w takiej sytuacji zaliczyć to, co przypada na poczet danego długu, przede wszystkim na związane z nim należności uboczne. Oznacza to, że przy istnieniu takich długów dłużnik ma wprawdzie prawo wskazać, na który dług zalicza świadczenie, ale to wierzyciel decyduje, czy w ramach tego długu chce zaliczyć wpłatę na należności uboczne (wyrok SN z dnia 24 stycznia 2002 r., III CKN 495/2000, OSNC 2002, nr 11, poz. 143 z aprobującą glosą P. Drapały, PS 2003, nr 11-12, s. 153 i n.) ". Wierzyciel jest w tym zakresie uprzywilejowany niezależnie od ilości roszczeń wobec dłużnika: " Artykuł 451 § 1 zdanie drugie znajduje zastosowanie również wtedy, gdy spełniający świadczenie ma wobec wierzyciela jeden tylko dług, złożony z należności głównej i odsetek lub podzielony na raty (wyrok SN z dnia 19 listopada 1998 r., III CKN 17/98, niepubl.; wyrok SN z dnia 24 stycznia 2002 r., III CKN 495/2000, OSNC 2002, nr 11, poz. 143 z aprobującą glosą P. Drapały, PS 2003, nr 11-12, s. 153 i n.). W piśmiennictwie uznano, że racje jurydyczne przemawiające za ochroną pozycji prawnej wierzyciela odnoszą się w równej mierze do sytuacji, w której wierzycielowi przysługuje tylko jedno roszczenie wobec dłużnika (P. Drapała, Glosa do wyroku SN z dnia 24 stycznia 2002 r., III CKN 495/2000, PS 2003, nr 11-12, s. 153 i n.)"; " Jeśli strony z góry umownie nie określą sposobu zaliczenia, to przede wszystkim decyduje wola dłużnika (§ 1). Wyborowi dłużnika wierzyciel nie może zaoponować, popadnie bowiem w zwłokę (art. 486 § 2), chyba że w ramach danego długu chodzi o zalegające należności uboczne (np. odsetki) oraz zalegające świadczenia główne (np. przeterminowane raty). W tym ostatnim wypadku z kolei dłużnikowi nie przysługuje sprzeciw co do stanowiska wierzyciela"