Lokal socjalny, zgodnie z definicją zawartą w ustawie o ochronie praw lokatorów, to lokal nadający się do zamieszkania ze względu na wyposażenie i stan techniczny, którego powierzchnia pokoi przypadająca na członka gospodarstwa domowego najemcy – tj. jedną osobę w przypadku zamieszkiwania co najmniej dwóch osób - nie może być mniejsza niż 5 m², a w wypadku jednoosobowego gospodarstwa domowego 10 m², przy czym lokal ten może być o obniżonym standardzie. Należy zwrócić uwagę, że chodzi tu o powierzchnię pokoi, a nie o powierzchnię użytkową lokalu. Lokal socjalny ma być w takim stanie technicznym i ma mieć takie wyposażenie, aby nadawał się do zamieszkania. Oznacza to, że na lokale socjalne można wykorzystywać lokale, które spełniają aktualne wymagania i normy techniczne, ale również lokale, które nie spełniają aktualnych wymagań i norm, gdyż zostały zbudowane, zanim normy te zaczęły obowiązywać. Jeśli gmina nie wywiązuje się z obowiązku zapewnienia lokalu socjalnego, mimo orzeczenia sądu, lokator może wystąpić z roszczeniem o zobowiązanie gminy do zawarcia umowy najmu wskazanego lokalu socjalnego, jeżeli pozostaje on w jej zasobach.